مکتوب من به هرکه برد باد می برد

تا یاد کس رسیدنم از یاد می برد

پرواز رنگ من اگر آید به امتحان

مانی شکست خامه به بهزاد می برد

در دیر پا بر آتشم از کعبه سر به سنگ

دیگر کجایم این دل ناشاد می برد

از حرف و صوت جوهر تحقیق رفته گیر

آیینه تا نفس زده ای باد می برد

این پیکری که تیشهٔ تدبیر جانکنی است

ما را همان به تربت فرهاد می برد

تا گردی از خرام تو باغ تصورست

شوق از خودم به سایهٔ شمشاد می برد

یک موج اگر عنان گسلد سیل گریه ام

از خاک هند دجله به بغداد می برد

هرچند دل ز شرم خیال ات عرق کند

یک شیشه خانه عرض پریزاد می برد

در آتشم فکن که سپند فسرده ام

تا سرمه نیست زحمت فریاد می برد

بیدل بنال ورنه درین دامگاه یأس

خاموشی ات ز خاطر صیاد می برد